Rust 

 Nee, ik ben stil geworden, 
Ik heb mijn ziel tot rust gebracht. 

Als een kind, de borst ontwend, 
stil op de arm van zijn moeder, 
zo is mijn ziel in mij. 

Psalm 131: 2 

Rust. Wat kan je daarnaar verlangen. Eindelijk vakantie. Koffers pakken en wegwezen, liefst met het vliegtuig naar verre oorden. De droomreis die vorig jaar niet door kon gaan. Maar: kom je erdoor bij Schiphol? Wanneer zal je je bagage terugzien? Thuis blijven dan en dagjes weggaan: Opschuiven achter je voorganger door de trillende lucht boven Neerlands warme asfalt. Optrekken, remmen, stilstaan, op zoek met duizenden anderen naar een nieuw dagje rust.  Nederland fileland. De onbeschrijfelijke drukte van mensen die zoeken naar rust. Een soort rustzoekersinfarct, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Onrustige boel.  

Kan David ons helpen? Hij heeft zijn ziel tot rust gebracht en gebruikt daarvoor een wonderlijk beeld. Een kind, dat zuigeling-af is. De borst ontwend. Zo’n kind, aan het eind van de middag, op de arm van moeder.  Duim in de mond. Ogen starend in de verte. Rust. 

Niet meer dat baby-achtige, rusteloze zoeken, dat automatisch op gang komt als de borst in de buurt komt: happen, trappen, mis, melk in de neus, blèren, opnieuw proberen… 

Een babytje lijkt soms zelfs wel angstig, paniekerig om ook maar iets van de melk te missen. Weerspiegelt dat het rusteloze zoeken naar vakantierust en -plezier van onze tijd? Bang om iets te missen?

De peuter of kleuter op moeders arm is die primitieve, angstige reflexen ontgroeit.  Die wekken namelijk alleen maar nieuwe onrust op. Hij heeft geleerd ze te verdragen, als ze opspelen het er even mee uit te houden, zich er niet onrustig door te laten maken, want hij weet dat hij eten krijgt op moeders tijd. Dat vertrouwen is gegroeid. Dat geeft rust. Brengen die automatische neigingen om meteen maar weer de smartphone te pakken, een uur op internet of social media te hangen, een Netflix te kijken werkelijk rust en ontspanning? 

Neem het beeld van de peuter eens mee. Juist het afzien van de rusteloze reflexen geeft innerlijke ruimte om bij moeder tot rust te komen. Moeder, die tegelijk de hemelse Vader is. Onze ziel tot rust brengen bij Hem. Vertrouwend op wat Hij geeft op Zijn tijd. Geeft nu al rust. 

AT