Is ‘sorry’ genoeg?

Christus heeft Zichzelf als smetteloos offer aan God gebracht (Heb. 9:11-14) 

De coronaversoepelingen gingen net iets te snel. Wat een schrik, die explosieve stijging van de besmettingscijfers. Snel draaide het kabinet enkele versoepelingen terug, met name voor het nachtleven en evenementen. Een week later werd ook nog ‘sorry’ gezegd. Terecht, maar is dat voldoende? Voor de evenementenbranche niet. Zij hadden kosten gemaakt en wilden dat de regering iets zou aanbieden als compensatie. Dit ‘aanbieden’ is vergelijkbaar met ‘een offer brengen’.  Om een relatie weer te herstellen na beschadiging is ‘sorry’ alleen vaak niet voldoende. Het kabinet zag dit ook in. Er is pijn of schade geleden. 

Het leidde tot de instelling van een garantiefonds voor toekomstige evenementen, waarin de regering vele miljoenen stort. Een offer. Of dat offer groot genoeg is, durf ik niet te zeggen. Of de relaties nu werkelijk hersteld zijn, betwijfel ik. Daarvoor zou Rutte eigenlijk samen met minister De Jonge bij al die evenementdirecteuren een bak koffie moeten drinken en net die nog ontbrekende postzegel uit hun verzameling mee moeten nemen, waar zij al vijf jaar naar op zoek zijn.  Dan krijgt het offer een ‘overwaarde’ aan goedheid, inleving en persoonlijke aandacht, waardoor relaties inderdaad weer kunnen herstellen en vertrouwen wordt teruggewonnen. Dat vraagt heel wat. 

Het luistert trouwens nauw bij offeren. Soms worden offers gebracht die het tegengestelde uitwerken. Kinderen krijgen bijvoorbeeld dure cadeaus, maar verlangen naar liefde, tijd en aandacht. Andere voorbeelden van gelijke strekking liggen voor het oprapen. Door verkeerde offers wordt de relatie niet gebouwd. Zeker in persoonlijke relaties. 

De Hebreeënbrief spreekt in allerlei toonaarden over het offer van Jezus Christus. Hij heeft Zijn hele leven als een offer aan God aangeboden. Elke dag was Hij bezig Zijn Vader te dienen en vanuit die verbondenheid goed te doen aan kwetsbare, zieke en gebroken mensen. Hij sprak over het Koningschap van God en Hij bracht het met Zich mee. Dit hield Hij vol, zelfs toen de tegenkrachten zó groot werden dat Hij de dood op Zich af zag komen. Hij gaf Zichzelf als de ware Mens tot aan het kruis, als een offer aan God. 

En toen? Was het dat waard? Het zoveelste tragische einde van een mooie bloem op deze aarde? Nee, Jezus verstond Gods weg in dit ultieme offer. En het Nieuwe Testament getuigt in alle toonaarden ervan dat God dit offer heeft aanvaard. Dit was wat nodig was om de relatie tussen God en mens weer te herstellen: een waarachtige mens, zoals God die mens ooit bedoeld had. Een mens die de goddelijke pijn draagt van al het geschonden recht op de aarde. God zette in zijn Zoon zijn eigen schouders onder dat oordeel. Om dat offer te bekronen wekte God Hem op uit de doden en nam Hem op in Zijn hemelse heerlijkheid. De ‘overwaarde’ aan goedheid en trouw aan God en mensen in dit offer maakte dat God – om het maar even menselijk te zeggen – niet alleen ‘genoegdoening’ kreeg, maar ook weer vertrouwen kreeg in die relatie en Zijn hart weer voor ons opende. 

Daarom zingen we in de kerk al 20 eeuwen over dit offer van Christus. Niet dat we het echt begrijpen; daarvoor is het geheim veel te groot. Maar het is wel een krachtige, geestelijke werkelijkheid, waarin God klaarblijkelijk aanwezig is. In elke kerkdienst is dat het kloppend hart, of het nu heel uitdrukkelijk aandacht krijgt, of meer op de achtergrond aanwezig is. In de rituelen van de Doop en van het Heilig Avondmaal komt het haast tastbaar dichtbij. In het geloof ontvangen we de kracht ervan. In het gebed beoefenen we de omgang met levende Heer en door Hem met God, de Vader. Christus heeft het eeuwige offer gebracht dat de relatie weer herstelt. Halleluja! Ook geeft Hij een machtig voorbeeld van waarachtig menszijn dat roept tot navolging, ook al gaat dat met vallen en opstaan. 

AT